5 jaar geleden…..het lijkt een eeuwigheid. Een mensenleven geleden, maar het is ‘maar’ 5 jaar. De dag dat ik mij ziek meldde op m’n werk.
Maar voor ik me ziek meldde was er al een heel traject aan vooraf gegaan. Voor onze zomervakantie was ik moe, kon ik niet meer wakker worden, had ik last van van alles en nog wat en zat ik ‘gewoon’ niet lekker in m’n vel. Ik was gewoon duidelijk toe aan vakantie. Na 3 heerlijke weken met het gezin, waarin er niet veel aan de hand leek te zijn, was het weer tijd om te gaan werken.
Al binnen een week zat ik weer precies daar waar ik voor de vakantie ook al zat, en ook al had ik aangegeven dat ik niet meer projecten erbij kon hebben. Lag er ook een nieuw project op me te wachten. Ik stond in overlevingsmodus, hard werken om alles af te krijgen. Had geen tijd voor leuke dingen, want ook ‘s avonds en in het weekend stond m’n blackberry en laptop aan. Rapporten schrijven, emails beantwoorden.

Naar m’n lichaam luisteren?

Maar het ging lichamelijk niet goed met me, en dus ging ik maar naar de huisarts.
Ik kreeg de verwijsbrief die ik wilde voor de neuroloog, m’n bloed werd geprikt, en de huisarts vond het ook nodig om me naar de GGZ praktijkondersteuner te sturen. Dat nam ik dan maar op de koop toe.
De neuroloog concludeerde carpal tunnelsyndroom aan m’n rechterhand en een hernia. De bloeduitslagen lieten een verhoogde B6 zien, maar verder was alles in orde. Dus stoppen met de supplementen dan kon de vitamine B6 zakken, en dat deed het ook.
Mijn grootste klap kwam bij de praktijkondersteuner, ik had me altijd groot gehouden. Maar hier brak ik, het ging helemaal niet goed met me. Het ging zelfs zo ver dat ik doorschoot in mijn kracht. Ik hou van detail, van eerlijkheid. En dus kon ik me druk maken om alles en iedereen die zich niet aan de geschreven en ongeschreven regels hield. Hoe klein detail ook….
Ik geloof dat deze periode heel zwaar is geweest voor mijn man en die twee kleine spruiten van 3 en 1 jaar oud. Een moeder met een zeer kort lontje die op alle slakken zout lag. Maar blijkbaar had ik dit nodig om tot het besef te komen dat ik niet goed bezig was. Dat ik probeerde mijn hartenwensen weg te stoppen, niet te luisteren naar het moederhart dat heel hard huilde.
Ik deed werk waar ik geen voldoening uit haalde, ik vond het vreselijk. Maar het MOEST. En daarvoor bracht ik mijn kinderen 4 dagen in de week weg. En wat leverde het me op? Een gebroken hart, veel stress, en ja een paar honderd euro…..

Het was tijd voor verandering

En die kwam er! Alleen wel heel langzaam, soms iets te langzaam wat mij betreft. Het duurde een paar maanden tot ik heb besluit nam om ontslag te nemen en tijd voor mezelf en voor mijn kinderen te maken.
De oudste werd snel 4 en ging naar school, en de jongste bracht ik 2 ochtenden in de week naar de peuterspeelzaal. Dan was het tijd voor mij! Iets wat ik te lang mezelf niet gegund had. Ik was samen met mijn man naar Unleash the Power Within geweest van Tony Robbins. Had een Mindfulness Training gedaan. En het begon langzaam weer te kriebelen.

Mijn missie

Wat ik te doen had? Tja dat wist ik niet precies, maar wat ik wel wist was dat ik mensen wilde helpen. Dat zit in mij, ik wil zorgen, ik wil helpen. En dus begon het traject van coaching en uiteindelijk ook Mindfulness. Ik heb zulke mooie dingen geleerd, over mezelf, over anderen. En ik ben zo dankbaar dat ik dit mag doen. Dat mensen mij het vertrouwen geven met ze aan de slag te gaan. En het is zo mooi om die veranderingen te mogen volgen.
Het is lastig je eigen vooruitgang te zien, je wilt sneller, je wilt nu. Maar als trainer en als coach zie ik de groei, en zie ik hoe snel het soms kan gaan. Ik zie het gevecht tegen jarenlange patronen die zijn ingesleten, en ik zie de overwinningen die zoveel energie en voldoening geven. Ik zie hoe het vertrouwen in je eigen lichaam kwijt is, en hoe je dit langzaam weer kunt opbouwen. Maar bovenal zie ik toppers die weer naar zichzelf luisteren, en die hun leven beter indelen. Die keuzes kunnen en durven te maken. Soms om te blijven omdat ze het werk echt geweldig vinden, soms om te vertrekken en ergens anders opnieuw te beginnen.
Blue Monday, de meest depressiefste dag van het jaar. De dag waarin de feestdagen voorbij zijn, de goede voornemens toch niet zo goed zijn uitgepakt, het weer nat / donker / koud is. Maar ook de dag dat ik mezelf herinner aan de veranderingen die in mijn leven hebben plaats gevonden.