“Papa, ik weet niet hoe ik afscheid moet nemen.”
We zitten in de auto, onze jongste van 3 heeft een doosje vast.
Vandaag had ik uitslaapdienst, zo verdelen we de tijd en kunnen we allebei af en toe slaap inhalen. Toch stond mijn man vanmorgen samen met onze oudste om 9u naast me.
Schat Aki ligt onderin z’n kooi en ik ga het nu aan Janneke vertellen. Ik denk dat je misschien toch wel op wilt staan.
Zo’n dag dat je plannen maakt en dat dan het leven andere plannen heeft. En zo heb ik een tijd met de oudste twee in bed gelegen. Verdrietig….
Aki was onze parkiet
Hij is 5 jaar geworden. En iedereen die ooit een workshop of training heeft gevolgd heeft hem gezien. Aki deed (bijna) altijd mee met de meditatie en was dan ook echt stil. Een superbeestje, dat gek op de kinderen was, en zij op hem.
En vanmorgen lag hij in de kooi.
We hebben een mooi doosje voor hem gemaakt en een bloemetje bij hem gelegd en zo zijn we onderweg gegaan om hem te begraven. Hij heeft een mooie begrafenis gehad. Er zijn mooie woorden gesproken, er is gehuild en toen gingen we weer verder.
En nu, nu huilt er af en toe een kind, en dat mag. Het is verdrietig en hoe neem je afscheid? Ik weet het ook niet. Maar het verdriet mag er zijn, we kunnen samen verdrietig zijn, aan hem denken. En erop vertrouwen dat we dan op een goede manier afscheid hebben genomen.
Geef een reactie
Je moet ingelogd zijn om een reactie te geven.