Elke moeder houdt van haar kind

Daar geloof ik heilig in. Ze kijkt naar het kind door haar gekleurde bril en als het goed gaat met haar kind gaat het goed met de moeder, toch?
Maar wat maakt dat het goed gaat met het kind? Elk kind is anders, en heeft dus andere behoefte.zijn het zelfstandige wezens die het “goed gaan” in hun eigen handen hebben? Of hebben zij daar iets voor nodig?

Ik heb drie totaal verschillende kinderen.

De eerste is zeer gesloten, de tweede een open spraakwaterval en de derde observeert en geeft haar mening.
De ene dag spelen ze lief samen en durf ik er bijna niet tussen te komen, de volgende dag ben ik alleen maar scheidsrechter aan het spelen.
(Mijn) Kinderen reageren op alles wat ze binnenkrijgen. Gebeurt er vandaag iets onverwachts of ongewild op school zal ik het merken thuis. Zijn er te hoge eisen gesteld, te lage eisen, confrontatie met wat je niet goed kan, of juist wel. Vriendjes, vriendinnen, juf, meester, noem maar op. Het geluk van mijn kind is gedeeltelijk afhankelijk van al deze (externe) factoren. Maar ook ik ben een factor, als ik niet lekker in m’n vel zit reageren mijn kinderen daarop. Niet altijd zoals ik dat op dat moment nodig zou hebben. Dat is natuurlijk ook niet hun taak, dus dat neem ik ze niet kwalijk (achteraf dan 😉 ).
En daarnaast is er nog de (erfelijke) bril die zij ophebben. De manier waarop zij met dingen omgaan. Het dichtslaan bij de een omdat iets moeilijk is en de uitdaging die de ander daar juist weer in ziet.

Wat kan ik doen?

Ik kan niets veranderen aan de prikkels die zij extern krijgen waardoor ze zich niet oké voelen. Dat zal ik moeten accepteren. Niet altijd makkelijk, echt niet!
Maar er ik kan wel goed voor mezelf zorgen zodat ik er op de juiste manier voor ze kan zijn. Zodat die externe prikkel voor ze beperkt blijft. Of alleen maar positief.
En ik kan ze helpen met hun verwerkingsstrategie. Door naar ze te kijken, te zien wie ze diep van binnen zijn, zonder schild en ze als zodanig te accepteren. Ze te laten zien hoe ze met dingen omgaan, ze leren dat ze op zichzelf mogen vertrouwen. Dat ze verdrietig, boos of jaloers mogen zijn. Met als allerbelangrijkste les, dat ze een keuze hebben hoe ze reageren.
En zo kan ik genieten van ze als het goed met ze gaat, er “zijn” als het niet goed met ze gaat. En mijn geluk niet van ze af te laten hangen. Dat is een veel te zware last voor kinderen. Ik hoor voor ze te zorgen en daar niets van terug te verwachten.